Alternatywność, Krystalizacja, Intermodalność.

Co dzieje się w trakcie sesji terapii ekspresyjnych?

Wkraczanie w alternatywność.

Zgodnie z teorią decentering, którą dalej będę nazywał po polsku teorią alternatywności działania kreatywne umożliwiają wyjście poza „logikę schematycznego myślenia” w pole kreatywności i             nowych możliwości, wkroczenie w sferę alternatywności.

Takie doświadczenie jest analogiczne do „pozycji nowości”, wymienianej jako jedną z pozycji terapeutycznych przez Enrighta.

Pozycja nowości albo stan umysłu otwartego na nowe spojrzenie i doświadczanie z nowej perspektywy umożliwia bycie bardziej kreatywnym i wyjście poza swoje dotychczasowe schematy.

W tym stanie zmiana staje się możliwa i prawdopodobna. Wejście w alternatywność staje się możliwe poprzez rozmaite działania twórcze.

W praktyce  doświadczenie decentering zaczyna się od rozpoczęcia rozgrzewki.

Rozgrzewka pełni funkcje wprowadzania w stan alternatywności w, którym istnieje większa otwartość na twórcze eksperymenty i nowe rozwiązania

            Proces krystalizacji.

Zgodnie z teorią krystalizacji w trakcie wyrażania tematu z życia jednostki w formie twórczej ekspresji, czy to będzie teatr tańca, czy rysowanie mandali, czy ekspresja poprzez inną formę sztuki, zachodzi zjawisko krystalizacji, w wyniku którego postrzega się materiał psychiczny w sposób bardziej jasny i uporządkowany.

Krystalizacja odnosi się do podstawowej ludzkiej potrzeby by krystalizować materiał psychiczny, to znaczy zmierzać ku optymalnej jasności i precyzji czucia oraz myślenia, Kiedy wewnętrzny materiał jest wykrystalizowany, doświadczamy go jako pasujący, jasny, właściwy i odpowiadający.

Sztuka doskonale nadaje się do wzbudzania procesu krystalizacji jako celu terapeutycznego. Taniec, teatr tańca pomagają w krystalizacji wewnętrznych doświadczeń jednostki, czego rezultatem jest klarowność uczuć i większa świadomość stanów wewnętrznych-samoświadomość.

Znaczenie, które  w procesie terapeutycznym wyłania się w relacji klienta z terapeuta, wyłania się tu w także w wyniku relacji człowieka z medium twórczej ekspresji-wyłania się w ruchu tanecznym, czy w rysowanej mandali. Proces artystyczny pomaga w wyłonieniu tego znaczenia.

Teoria intermodalności.

            Zgodnie z teorią intermodalności zastosowanie różnych form twórczej ekspresji i przechodzenie z jednej formy do drugiej, wzmacnia zarówno doświadczenie decentering, jak i proces krystalizacji. Powoduje to bardziej wszechstronny rozwój. Na przykład muzyk biorący udział w dramie lub czytający poezję będzie lepiej rozumiał dramatyczne, czy poetyckie aspekty muzyki.

Pisarz, który weźmie udział w zajęciach terapii tańcem może doświadczyć czegoś co wzbogaci jego twórczy rozwój i pomoże mu w pisaniu. Rożne formy sztuki mogą się nawzajem uzupełniać i wzmacnia powodując wszechstronny rozwój mózgu, osobowości, ciała, poruszając rożne aspekty osobowości i relacji z otoczeniem.

Stosowanie podejścia intermodalnego umożliwia doświadczanie siebie poprzez różne formy twórczej ekspresji i zapewnia bardziej wszechstronny rozwój.

(fragment artykułu) dr Mateusz Wiszniewski , www.mateuszwiszniewski.eu

Materiały ATE : mateuszwiszniewski@poczta.onet.pl,  605 35 77 11, 791 927 957